Column: ‘Vriendschap’

Door: Belle Fleur. Onderweg naar onze vakantiebestemming in Friesland belt zij mij op in de auto. Ik word altijd enorm vrolijk als ik haar stem hoor en zij gedurende minimaal een half uur uitweidt over de slechtheid van de mens en de man in het bijzonder.

‘Allemaal egoïsten. Hufters zijn het…’

Het is heerlijk zo’n vriendin te hebben. We bespreken veel, zo niet alles met elkaar. Zielsverwanten zijn we, moeilijk vergelijkbaar met mannenvriendschappen. Samen groeien wij op in een eenvoudig arbeidersgezin. Wonen tegenover elkaar, gaan naar dezelfde openbare lagere school en vangen donderkopjes in de sloot naast ons huis.

Zij zit in het zonnetje zo blijkt, ergens op een terras in het zuiden van het land, te genieten van een goed glas wijn. Zonder man. Zojuist heeft ze alle spullen van haar vriend bij de deur gezet en hem gratis haar advies gegeven vooral naar een vierde vriendin op zoek te gaan. Het kan verkeren.

Al na de eerste overrompelende verliefdheid verschijnen er kleine haar scheurtjes aan het oppervlak van hun laat geluk.

Slechts enige tijd geleden vertelde zij mij nog onofficieel met hem getrouwd te zijn in de kerk van een aangrenzend klein dorpje. Dat komt zo: In de plaatselijke krant had een advertentie gestaan, dat de mogelijkheid bestond, geheel in stijl, inclusief trouwambtenaar en trouwfoto, weliswaar tegen een kleine vergoeding elkaar het jawoord te geven en op deze manier de kerk te steunen. En de leegloop tegen te gaan?

Je kon er uit een rek vol afgedankte en door de tijd verouderde modellen, een trouwjurk uitzoeken. Compleet met de benodigde accessoires. Ook de bruidegom werd er voor een prikkie aangekleed.

Ondertussen passeren wij Beesterzwaag. Haar woorden spelen nog verstoppertje in mijn hoofd.

Onze vakantie kan beginnen. We belanden na lang zoeken in een kamertje van vier bij vier. Net genoeg om een bed tussen te plaatsen, dat knel zit tussen twee muren. Het noodzaakt ons om in bed te springen vanaf het voeteneinde. Het lukt.

Stralend weer lokt ons ‘s morgens al vroeg uit bed en zorgt ervoor dat we na een overvloedig ontbijt de omgeving gaan verkennen. Overal om ons heen zien we uitgestrekte weidelandschappen. Zij geven mij het gevoel van oneindigheid en grote leegte, ware het niet dat er massa’s koeien en schapen te zien zijn. Nooit eerder wordt het mestprobleem van de boeren in de omgeving van Friesland mij zo duidelijk voor ogen geschoteld.

Verder bezit zelfs het kleinste dorpje een kerkje, stammend uit een ver verleden. De rijken vinden er hun laatste rustplaats, als er tenminste goed gedoneerd wordt.

Onwillekeurig denk ik aan mijn trouwe vriendin en haar donatie aan de trouwlocatie. Vijf euro vijftig. Dit geeft te denken.

Ter uwer geruststelling. Volgens de laatste berichten is alles weer koek en ei tussen de beiden echtelieden Net als in een gewoon huwelijk.

Lang leve het bruidspaar.