Column: ‘Taxi’

Door: Rinus Zuidervaart

De telefoon maakte mij wakker.
In woonkamer toch ingedut.
Slaapdronken nam ik op.
‘Hé meneertje,
Je hebt mij half twaalf besteld.
Ik sta voor de deur, kan je nu naar beneden komen?’
Mhmm…ik moest even landen, elf uur nu.
Blaas maximaal gevuld. En meneertje..?
Alles bij elkaar gegrist.
Sanitaire stop en door.
Bekend gezicht.
‘Ja, kwartiertje eerder of later zijn de spelregels’
Met vilein glimlachje.
Ik knorde nog: maar andersom (als ik later ben..?) 

Ik herken hem direct.
‘Vroeger was alles beter’
Dit is ook nu niet anders. Van de eerste tot laatste tel aan het woord
‘Ach, vroeger in de straat was er heel vaak een burenruzie,
Ze stroopten hun mouwen op en er werd nog geknokt.
Van man tot man.
Ik dacht: nu gaat hij zeggen dat ze tegenwoordig elkaar overhoop steken.
En dat deed hij ook.
Hoe vaak heeft hij dit aan passagiers verteld?
Nu gaf ik ook regelmatig voorzetten die hij er alleen maar hoefde in te koppen of lopen.
‘Zo meneertje we zijn er. Succes man, wat mankeer jij eigenlijk?’
Ik stelde voor dat voor de volgende rit te bewaren maar hij was niet benieuwd naar mijn antwoord. 

In de wachtruimte herkende ik mijn specialist die driftig patiënten uit de wachtkamer opriep
Een ‘Hé mevrouwtje, ik ben te vroeg maar…’ leek mij wat riskant.

Spreekuur liep uit waardoor het alles bij elkaar toch een dagje ziekenhuis werd.