Column: ‘Corona’

Ook de columnist van vandaag kan zich er niet aan onttrekken. Het onderwerp dat iedereen deze tijd bezig houdt is ook voor hem aanleiding voor een column. Vanuit zijn appartement in Kudelstaart heeft Paul Bras zicht op de natuur, zit hij dicht bij Ons Tweede Thuis en weet deze twee elementen al schrijvend met elkaar te verbinden.

Door: Paul Bras. Beste lezer, ik kan er niet omheen. Ook mijn column gaat over het coronavirus. Ik denk dat iedereen wel iemand kent die besmet is geraakt. Een goede vriendin werkt als verpleegkundige in een verzorgingstehuis en is besmet geraakt. Gelukkig herstelt ze goed. In de directe omgeving is iemand aan het virus bezweken. Het zijn barre tijden.

Ik werk in Utrecht bij een SW bedrijf, een zogenoemd sociale werkplaats. Bij ons werken veel kwetsbare mensen in een beschutte omgeving. Juist die mensen lopen groot risico bij besmetting vanwege onderliggend lijden zoals obesitas en diabetes, dus is het besluit genomen om de werkvloeren voor het grootste gedeelte te sluiten. De mensen die bij ons werken hebben veelal baat bij structuur en regelmaat. Ze hebben dagelijks een doel om naar hun werk te gaan en begrijpen niet altijd de maatregelen die worden genomen om risico op besmetting tegen te gaan.

Om zoveel mogelijk het gevaar in te dammen werk ik veel thuis. Ik kijk dan uit over een mooi stukje Kudelstaart waar het dierenrijk vrij spel heeft. En dat is een genot om naar te kijken. Eenden, waterhoentjes, reigers, kraaien, katten, honden die hun baasjes uitlaten, het is een prachtige biotoop. Zij hebben geen benul van het drama dat zich momenteel afspeelt. De eendjes weten niet van de anderhalve meter maatregel. Waterhoentjes jagen alles wat in de buurt van hun nest komt weg en houden bepaald geen afstand.

Met enige regelmaat zie ik bewoners van Woonvoorziening de Spil – Ons Tweede Thuis langskomen. Keurig op afstand van elkaar maken ze een rondje door de wijk. En dan besef ik hoe moeilijk zij het moeten hebben met deze crisis. Wij lezen en horen veel over het grote sterven in de verpleegtehuizen, over de afschrikwekkende statistieken over de IC’s in Nederland en daarbuiten. De ouderen die geen contact meer kunnen hebben met hun naasten, de huidhonger waar we allemaal last van hebben.

De bewoners van de Spil begrijpen soms niet wat er aan de hand is, waarom ze in hun eigen verblijf moeten blijven, waarom er geen fysiek contact meer mag zijn met anderen. De bezoekregeling luidt “Nee, tenzij” en dat is hartverscheurend. Geen direct contact meer met naasten. De dagbesteding voor volwassenen is gesloten. Leg het maar eens uit. Ik heb dan diep respect voor de begeleiders die dagelijks tegen grenzen aanlopen. Het virus heeft ook toegeslagen bij Ons Tweede Thuis, de bewoners en begeleiders moeten beschermd worden, de maatregelen moeten strikt worden nageleefd. Natuurlijk wordt er gesproken over het versoepelen van de bezoekregeling. Bijvoorbeeld door elkaar op afstand te spreken. Maar dat geldt niet voor alle bewoners omdat niet iedereen dat emotioneel aan kan.

Deze lockdown duurt inmiddels al weer bijna twee maanden. Alhoewel er voorzichtig sprake is van een versoepeling van de maatregelen zal het nog een lange tijd duren voordat er een vaccin is en de anderhalve meter samenleving zal worden losgelaten. Je kunt je afvragen hoe menswaardig dat is voor onze ouderen in de verzorgingstehuizen en de bewoners van De Spil.

Soms is het middel erger dan de kwaal. Wie een oplossing weet mag het zeggen.