Column: ‘Babbelbankje’

Door: Belle Fleur. Marlon van Diemen, indiener van de motie in de raad om her en der zogenaamde babbelbankjes te plaatsen kan tevreden zijn. Het voorstel werd unaniem aangenomen. Sinds 14 maart is er een ontmoetingsplaats voor een ieder die daar behoefte aan heeft.

Op de bankjes worden vragen gesteld, op bordjes voorzien van het wapen van Aalsmeer met de bekende aal uit de Westeinderplassen. Het bankje in het Seringenpark heeft intussen al geschiedenis geschreven. In het ochtendzonnetje verkent mijn vriendin sinds jaren, de contouren van het vriendelijk uitziend bankje. Zoals elke dag laat zij ’s morgens zichzelf en haar foeilelijke, maar o zo lieve hondje uit. Een poepzakje van de hond zal in het leven van mijn vriendin een grote rol gaan spelen. Ik zal haar Anne noemen.

Zittend op het bankje droomt zij weg. Haar hondje speelt met een balletje in het gras van het park. Vanuit haar ooghoeken ziet ze een sleutelbos liggen, vlak naast het bankje. Ze pakt de bos op en bedenkt hoe vervelend het zal zijn voor de verliezer dat hij of zij het huis niet in zal kunnen.

Ze bedenkt zich geen seconde. Stopt de sleutelbos in het poepzakje van de hond en bindt deze aan de rugleuning van het bankje vast, in de hoop dat de eigenaar te zijner tijd zijn of haar sleutelbos in het blauwe zakje zal opmerken.

Tevreden vervolgt Anne haar wandeling en vergeet vervolgens het hele gebeuren. Een week later doet ze hetzelfde rondje opnieuw en stelt vast dat het zakje er nog steeds hangt. Haar nieuwsgierigheid is gewekt. Ze opent het zakje, waar een klein briefje in zit. Een schriftelijk bedankje voor de vinder. Hij (het is een hij) vergat niet zijn telefoonnummer onder aan het briefje te vermelden. Anne stopt het kattebelletje vol verbazing in haar jaszak. Omdat zij het tenslotte een heel sympathiek gebaar van de man vindt belt ze hem even later op. Ik noem hem René. Argeloos en vol ongeloof neemt hij de telefoon op en hoort de stem van een jonge vrouw.

Ze raken aan de praat. Dan wel niet op het bankje, maar per telefoon. Een afspraak is gauw gemaakt. Hij stelt voor ergens in het centrum van ons dorp, een kopje koffie te gaan drinken, als bedankje. Niet meer dan dat. Tot zover.

Tijdens haar eerste officiele date draagt Anne een camelkleurige cape op een beige lange broek. Zo te zien een uiterst charmante verschijning op kokette hoge hakjes.

Hij herinnert zich haar vrolijke stem, haar gulle lach, haar onbevangen manier van praten. Open en eerlijk. Wat die twee te besproken hebben laat zich raden. In de daarop volgende weken spreken de twee elkaar regelmatig. Al of niet op het bewuste bankje. Samen besluiten ze het leven voor elkaar zo lang en aangenaam mogelijk te maken.

Anne is 82 jaar en for ever young.

Belle Fleur houdt van de natuur, van wandelen, van buiten zijn. Elke dag. Bloemen spelen een belangrijke rol in het dagelijks leven. Erover schrijven ook. Zingen, schilderen en lezen maken het leven compleet. Een Aalsmeerse in hart en nieren.