Pierre’s Pennenstreken: Pech

Laten we eerlijk zijn: wie nu jong is, heeft pech. De dwarse liberaal en politicoloog Robin Fransman maakte in 2016 een tussentijdse balans op voor, wat hij noemde, de ‘Geluk- en pech-generatie’:

Een behoorlijk confronterend tabelletje.

Niet, dat de ouderen geen pech hebben. Er is ook een opsomming te maken van de verschillen tussen de ouderen van toen en de ouderen van nu.

Het meest verwoestend is het programma Langer Thuis dat ervan uitgaat dat ouderen zo lang mogelijk in hun eigen huis willen blijven wonen. Móéten blijven wonen. Het ‘bijbehorende plan van aanpak’ richt zich op drie soorten maatregelen:

·      betere ondersteuning en zorg thuis;

·      hulp aan mantelzorger en vrijwilligers;

·      meer geschikte woningen voor ouderen.

Idealen waar niks van terechtkomt. Vergelijk ze maar eens met de ‘ondersteuning en zorg’ die vroeger in het (nu opgeheven) bejaarden- of verzorgingshuis beschikbaar was. ‘Mantelzorgers en vrijwilligers’ gaat er ook vanuit dat die voldoende beschikbaar zijn – wat zelden het geval is. En ‘meer geschikte woningen voor ouderen’… Wie ziet ze (waar?) gebouwd worden.

De woningmarkt is vastgelopen. Dus moeten ouderen wel ‘thuis’ blijven wonen – want er is niets (kleiners) beschikbaar (en tehuizen zijn er niet meer). Waardoor minder woningen beschikbaar komen en de woningmarkt vastloopt… enz.

Omdat steeds meer ouderen thuis wonen, kan de thuiszorg het niet meer bijbenen. Voor kwetsbare ouderen zijn ‘zorgnetwerken’ van ‘huisartsen, apothekers, fysiotherapeuten en andere zorgverleners’, ‘die als één team samenwerken’… Ziet u ze?

‘Ambulante zorg’ betekent voor veel ouderen ‘wachten op de zorg’ – soms vergeefs…

En als de ouderen (die dat nog kunnen!) ‘zelfstandig’ de deur uit willen, zijn voorzieningen steeds slechter bereikbaar. Winkels ‘op de hoek’ zijn verre supermarkten geworden. Nabijgelegen bushaltes en -lijnen zijn opgeheven; het o zo snelle en efficiënte Hoogwaardig Openbaar Vervoer is slecht bereikbaar. In nieuwbouwwijken en -straten is niets gepland waar men elkaar – informeel – kan ontmoeten. Lid worden van een club schept voor sommige ouderen verplichtingen waaraan ze niet altijd kunnen – of willen – voldoen. 

Alle mensen zoeken veiligheid en zekerheid. En die vinden zij bij elkaar. Maar het is moeilijk zoeken, als je minder mobiel wordt, je naasten uitsterven en je steeds afhankelijker wordt van anonieme instanties.

Wat overblijft, is eenzaamheid: ‘Een ogenblik geduld, er zijn nog duizenden wachtenden voor u!’

Tekst Pierre Tuning, foto archief AV

(advertentie)