Ook gezonde Aalsmeerder mag best meer bewegen

We moeten meer bewegen. We eten de verkeerde dingen. Obesitas slaat toe. En als we nu eens een keertje het weekend goed zouden beginnen met een fikse wandeling in het Amsterdamse Bos…? Zou dat niet bijdragen aan ons geestelijk en lichamelijk welbevinden? Een impressie van Leni Paul van een ochtendje bij de 'zaterdagmorgenclub' in het Amsterdamse Bos.

Wijlen dokter Kaan, naast huisarts ook een sportief én muzikaal persoon, richtte in 1972 de trim/wandelclub op, in samenwerking met de Hartstichting. Geen vereniging met statuten en reguliere vergaderingen, maar een groep mannen en vrouwen, variërend in leeftijd van midden dertig tot halverwege de tachtig, die meer wilde bewegen.

“Het ging er bij de start van de groep onder andere om om mensen die bijvoorbeeld door een hartinfarct waren getroffen, weer voorzichtig aan te laten bewegen. En dokter Kaan had ook als doel gezonde Aalsmeerders bewust te maken van het nut van meer bewegen,” vertelt Carolien Filius (54). Ze heeft een opleiding gedaan aan de Academie voor Lichamelijke Oefening en is een van de deskundige begeleidsters op zaterdagmorgen.

Matineus uur
Het is een matineus uur als de club van start gaat. Prompt acht uur staan de voor het merendeel middelbare mannen en vrouwen in het Amsterdamse Bos startklaar om onder leiding van enkele geroutineerde lopers/begeleiders de paden op en de lanen in te gaan.

Er zijn vier secties. Ik ben die ochtend de nieuwkomer en uiteraard voeg ik me bij club 4. Dat zijn degenen die het wat trim- en wandeltempo betreft aan de lage kant houden. Fluitje van een cent, dacht ik nog enigszins hovaardig. Nou, ik kan wel zeggen dat mijn ego die ochtend een flinke knak kreeg.

Gezwinde pas
De gezwinde pas van de circa twaalf deelnemers van sectie 4 zorgde ervoor dat ze al gauw stipjes in de verte.werden. Ik had zogezegd het nakijken. “Het zal wel wennen, je moet het rustig opbouwen,” werd wat troostend gezegd. Na een maandje deelnemen moet ik bekennen dat zo'n loopsessie een uitstekend begin blijkt te zijn om het weekend te beginnen.

“Het is geen club met strakke regels. Niet iedereen komt elke week. Je hoeft ook niet af te bellen als je niet kan komen. Er is wel een soort sociaal contact, betrokkenheid. Bij ziekte sturen we een kaartje. Het zijn ook doorgaans allemaal mensen die al bewust met hun gezondheid omgaan,” zegt Carolien.

Geen echte dikkerds
Het was me al opgevallen dat de echte dikkerds in 'de club' ontbraken. Al bekende een enigszins gezette zeventiger dat het eigenlijk zijn vrouw was die hem min of meer de hint had gegeven eens “iets aan zijn buikje” te gaan doen.

Opgezet als trimclub en niet direct als wandelclub, ontbreekt het die ochtend ook niet aan wat oefeningen. Joop Pannenkoek, een van Aalsmeers sportiefste mannen die ik ken en ooit een boegbeeld bij Olympia, neemt in zijn groep het voortouw. In gedachten ben ik die ochtend ook weer even terug bij die legendarische Aalsmeerse gymnastiekvereniging waar ik jarenlang in het vierde gelid bleef hangen; ik had zelfs veel moeite met het zogenaamde vogelnestje.

Aan niveau aangepast
Maar Joop beseft die ochtend dat we geen van allen meer over de fitte lijven van weleer beschikken. Hij beperkt zijn exercities tot het aantikken van de tenen, het strekken van de armen en enkele andere voor AOW'ers nog bereikbare kunstjes.

Ook Wim Beijnvoort mag in dit verband ongenoemd blijven. Enkele weken terug nam hij weliswaar afscheid als jarenlang trainer, maar regelmatig loopt hij nog zijn rondjes en doet hij de broodnodige oefeningen met 'zijn' club. Carolien: “De oefeningen zijn doorgaans aangepast aan het niveau van het groepje waarin je loopt.”

Je moet wel van vroeg opstaan houden want zowel 's zomers als 's winters wordt om precies 8 uur  gestart.

Is het aantal deelnemers stabiel en melden zich nog nieuwelingen aan?
Carolien: “We hebben wel geadverteerd, maar het is moeilijk er mensen bij te krijgen. Er vallen nog wel eens ouderen af. Er is in deze tijd ook zoveel te doen, mensen hebben het druk en ook op sportgebied is de keus groot. Dertigers en veertigers bijvoorbeeld hebben weer kinderen die ook moeten sporten. Nee, we krijgen er moeilijk mensen bij.”

Het moeten ook wel ochtendmensen zijn, lijkt me. Want doorzaktypes die vrijdagavond  het weekend alcoholisch willen inwijden, zullen niet staan te trappelen fris en vrolijk om acht uur het Amsterdamse Bos te betreden. Een bos trouwens dat ik, als oer-Aalsmeerse, onvoldoende lijk te kennen, want de trim- en wandeltocht brengt me die ochtenden op telkens weer mooie, 'nieuwe' paden met verrassende doorkijkjes, omzoomd door een rijke, wilde flora.

Een enthousiast leider is ook Gerard Albers, bij velen bekend door zijn beroep van postbode. Medewandelaars prijzen zijn opgewekt humeur en weten me te melden dat wanneer Gerard, inmiddels sinds 2011 gepensioneerd, de post bezorgde, je die altijd steevast eerder in de brievenbus kreeg dan op dagen wanneer andere PTT'ers hun dienst liepen.

Altijd een sportief type geweest?
Gerard: “Ja, door het post bezorgen heb ik veel gelopen. Bij de club ben ik vijf jaar geleden gekomen toen Ad van der Jagt, die als begeleider al twintig jaar bij de club was en om gezondheidsredenen moest stoppen, mij vroeg in zijn plaats te komen. Mijn vrouw Ada liep er al enkele jaren. Ik ben eerst gaan proefdraaien en het idee dat ouderen nog zo sportief bezig zijn, sprak me wel aan.”

Is het vroege uur voor velen geen bezwaar?
“Ik zelf was er aan gewend. Als postbode begon ik om zes uur 's morgens. En ook de deelnemers vinden het geen bezwaar. Je hebt, doordat je kwart over negen weer thuis bent, een hele dag voor je.”

Nieuwe leden zijn uiteraard welkom. En wie weet, zal de film die Thuiszorg Amstelland van de zaterdagmorgenclub maakt en straks op de website van deze organisatie te zien is, het ledental doen groeien. Gerard: “Want bewegen is gezond voor lijf en leden.”