Man met een missie

Door: Jan Dreschler. Paul Raadschelders (69) is een man met een missie. Al drie jaar houdt hij het winkelcentrum in Kudelstaart schoon van zwerfvuil. Toen hij nog werkte viel hem op dat het winkelcentrum er niet altijd even proper uitzag en besloot ‘als ik met pensioen ben, ga ik daar wat aan doen’. Inmiddels is hij er bijna dagelijks te vinden, komt van alles tegen en heeft veel contact met iedereen die er woont en winkelt. Hij vertelt er over met veel enthousiasme en loopt over van energie.

Paul is een echte Kudelstaarter en werd geboren in een groot gezin. ”We waren met tien kinderen en het was een gezellige boel thuis. We woonden in een kleine woning aan het Stichtse pad. Iedereen had een bijnaam. Zo stond mijn broer, die jaren eigenaar was van het Café op de Hoek, bekend onder de naam Beatle. Ik geloof dat ik de enige was zonder bijnaam.”

Bloemen rijden
Aanvankelijk werkte Paul bij bloemenexporteur OZ onder leiding van Klaas van Zijverden en zat op de vrachtwagen. In die tijd vervoerde exporteurs hun bloemen nog zelf binnen Europa. Hij reed veel op Berlijn en stond nogal eens in de file. Van Zijverden besloot als één van de eerste exporteurs met het eigen vervoer te stoppen en het uit te besteden aan beroepsvervoerders. Voor de acht chauffeurs die voor OZ werkten, was een plek gezocht bij een vervoersbedrijf. Paul besloot om zijn eigen weg te gaan en ging bloemen rijden voor anderen. Zo reed hij vier jaar op een neer naar Saarbrücken in Duitsland. Elke dag op-en-neer, dat was heftig. Maar Paul had geen probleem met hard werken en er waren op die route gelukkig nauwelijks files.

Ongemakken
Wat volgde was een periode van ongemakken. Een ongelukkig letsel leidde tot artrose in de enkel en hij moest leren leven met een enkelprothese. Later was nog een tweede operatie nodig waarbij de zaak met een plaat en schroeven werd verstevigd. Tijdens het gesprek worden de röntgenfoto’s op zijn telefoon getoond. “Ik ben een medisch wonder,” zegt hij. En dat klopt ook wel want hij had ook nog te kampen met een hernia en leeft op één nier. “Maar alles functioneert goed!”

Tegen de verwachting in kwam Paul toch weer aan het werk. Vanaf 2004 was hij werkzaam bij Randstad transport en verrichtte vanuit Randstad diensten voor bedrijven die gelieerd waren aan Schiphol. Hij heeft dit nog 22 jaar gedaan. Toen kreeg hij een mooi afscheid en ging met pensioen. “Na het afscheid was de vraag ‘wat ga ik doen’, want ik moet wel iets te doen hebben. Toen ik nog werkte besloot ik al, dat als ik met pensioen ga, dan ga ik iets doen in het winkelcentrum, want daar was het altijd een zooitje.” En hij is daar ook inderdaad drie jaar geleden mee begonnen. “Ik ben altijd vroeg op en dan ga ik eerst een poosje opruimen.”

Eerst een prikstok 
“Ik herinner me nog goed dat ik het voor het eerst deed. Er kwam een bewoonster van de Boerhaavehof naar me toe, met rollator, en ze zei: ”Kom maar mee, dan gaan we naar Bob om eerst maar eens een prikstok te halen”.
Inmiddels beschikt hij naast een prikstok ook over een karretje en hij heeft ook een eigen hokje gekregen in het winkelcentrum waar hij zijn karretje en prikker kan stallen en waar ook ruimte is voor de opslag van datgene wat hij aantreft. Daarover is dan weer contact met de Meerlanden die het vuil afvoert en met RKDES voor het karton. Paul draagt een geel hesje. Hij is daarmee begonnen op advies van iemand van de Meerlanden, want zoiets komt zijn eigen veiligheid ten goede. Ook krijgt hij een bescheiden vergoeding van winkeliersvereniging.

Sociale contacten
Als de kleinkinderen komen logeren dan blijft de oudste het liefst bij oma, maar de jongste gaat gewapend met zijn eigen schepje om opa te helpen. Dagelijks is Paul wel anderhalf uur in het winkelcentrum te vinden.
Door dit werk heeft hij enorm veel sociale contacten. Iedereen kent Paul en hij wordt geregeld binnen gevraagd voor een kopje koffie. Het werk levert ook leuke reacties op. Men waardeert zijn inzet: “Dat zouden er meer moeten doen!”

Er is ook veel contact met de bewoners van de Nobelhof en de Boerhaavehof en met de gangmakers aldaar. “Op straat kom je wel van alles tegen. Je kijkt je ogen uit wat je tegenkomt. Ik schrik wat dat betreft nergens meer van. Wat opvalt is dat er toch nog heel veel peuken van straat geraapt moeten worden. Het roken is bepaald nog niet uitgestorven.”

Direct aanpakken
Soms staan er fietsen die niet meer opgehaald worden. “Dan bel je de handhaving en die komen langs. Maar zij beperken zich tot een briefje op de fiets met het verzoek deze weg te halen. Dat werkt dus niet. En als iemand het briefje er af haalt kun je weer opnieuw beginnen. Laatst kwam de handhaving langs met een gloednieuw busje. Ik zei: ‘zullen we meteen die twee fietsen er even in gooien?’ Maar het antwoord was: ‘Nee hoor, dat is zonde van onze nieuwe bus.’ Ik ben dan toch meer van direct aanpakken.”

Duizendpoot
Al met al is Paul is een belangrijke figuur bij het leefbaar en netjes houden van de omgeving van het winkelcentrum. Dat komt ook door zijn mentaliteit. Hij is niet te beroerd om een handje toe te steken als een auto gelost moet worden. “Uiteindelijk heb ik begrip voor de chauffeurs en hun problemen, omdat ik zelf ook jarenlang van alles vervoerde.” Behalve het schoonhouden van het winkelcentrum is Paul ook bijzonder actief op andere terreinen. Voor de stichting SAM doet hij mee aan het fietsproject en gaat hij met diverse vaste klanten fietsen op de duofiets. Ook doet hij dingen voor De Zonnebloem. Kortom een ware duizendpoot die zich inzet voor de Kudelstaartse samenleving.