Column: ‘Niet gelukt’

Door: Erik van Itterzon. Ik wilde schrijven over de vissteiger bij het Seringenpark. Hoe die jaren geleden feestelijk is geopend, waarschijnlijk in aanwezigheid van de toenmalige wethouder, mensen van de werkgroep Seringenpark en de geldschieter (Schipholfonds?). Mooie woorden, over het verzette werk om de steiger en het bankje op de steiger te realiseren. Speciaal woord van dank voor de geldschieter (Schipholfonds?) en de wethouder die de wens uitspreekt dat Aalsmeerders elkaar juist hier gaan ontmoeten en tijdens het vissen – op fluistertoon, om de vissen niet te verjagen – met elkaar in gesprek zullen gaan. Maar het bankje is weg en de steiger is dermate in verval dat ik er niet op durf, de geldschieter (Schipholfonds?) vliegt er een paar keer per dag overheen, maar ziet kennelijk niks en de huidige wethouder houdt niet vissen. Ik zocht een foto van de vissteiger in vrolijker tijden, maar kon nergens iets vinden, zodat het nu lijkt of die hele vissteiger nooit bestaan heeft.

Ik wilde schrijven over het project De Tuinen van Aalsmeer, want dat was, volgens mij, hoe ons de omlegging van de N201 is voorgespiegeld. De Burgemeester Kasteleinweg zou een brede, lommerrijke laan worden. Ik zie nog de folder voor me, serieuze bomen, wandelende mensen, veel bloemen, op de fietspaden vrolijke fietsers (m/v) met opwaaiende zomerjurken. De overdekte fietsenstallingen zien er in de plannen keurig uit en langs de weg staan geluidsschermen, begroeid met een speciaal soort hedera die het fijnstof uit de lucht filtert. Fietsers rijden (in de plannen, hè, in de plannen!) een extra rondje op de volstrekt gevaarloze rotondes, gewoon omdat het kan en omdat rondjes rijden nu eenmaal lekker is. Vrachtwagens zijn in geen velden of wegen te zien, al helemaal geen verdwaalde vrachtwagens die op de busbaan rijden.  Maar ik kon de plannen niet meer vinden en dat is misschien maar beter ook, want het contrast met de werkelijkheid is wel erg groot.

Ik wilde schrijven over de woningen in de Spoorlaan, de huisnummers 1 tot en met 17. Mevrouw Gilberte Boer, die woonde op nummer 14, moest in 2021 toch echt haar huis uit, vond haar huisbaas Eigen Haard. Ze kon natuurlijk blijven, maar dan liep ze haar verhuispremie mis en als verder iedereen wel vertrok kon het wel eens erg eenzaam worden voor zo’n oud mevrouwtje in de Spoorlaan. En dus vertrok ze, tegen haar zin om na een tussenstop in de Kanaalstraat uiteindelijk in België dood te gaan.

Haar huis staat er nog, net als de andere huizen in de Spoorlaan, huisnummer 1 tot en met 17. Gilberte heeft nu zelfs centrale verwarming, dat heeft ze haar hele leven niet gehad. Haar woning is sinds begin 2022 weer bewoond, net als veel andere huizen in dat deel van de Spoorlaan. Zou Eigen Haard nog wel weten dat ze plannen hebben voor de Spoorlaan? Zou de gemeente Aalsmeer het nog weten?

Ik wilde schrijven dat het mij een goed idee lijk als Dick Piet een keer in de veertien dagen door Aalsmeer gaat fietsen met leden van de Aalsmeerse Gemeenteraad, natuurlijk mogen B&W ook mee. Dick weet veel, heeft een neus voor mooie en opvallende plekken in Aalsmeer en kan ter plekke kritische vragen stellen. “Hier kunnen we niet verder,” zegt Dick bij het hek op de Hoge Dijk. “Hier voorzichtig fietsen, het fietspad is erg slecht.” “En dit zijn die huizen in de Spoorlaan, waar Erik het laatst over had.” “Hier zou de opvang komen voor de economisch daklozen, misschien toch nog eens een poging wagen?” Fietsen met Dick Piet, wie zou dat nou niet willen?

Ik wilde schrijven over de zwaaitegels. Er zijn er nu vijftien in Aalsmeer en Kudelstaart. Ze zijn bedoeld om de eenzaamheid tegen te gaan. Er ligt een zwaaitegel bij Ons Tweede thuis aan de Hortensialaan. Het idee is dat je als voorbijganger, ter hoogte van de zwaaitegel, even zwaait naar de bewoners. Een sympathiek plan, dat ik zou willen uitbreiden. Vijftien tegels is niet genoeg, dat moeten er duizenden worden. Vanaf die tegels zwaaien de Aalsmeerders en Kudelstaarters naar hun woningbouwvereniging, hun gemeenteraadsleden, de vissteigerbouwers en de wegomleggers.

We zwaaien naar ze en roepen: “Hallo, hier zijn we. We willen het graag begrijpen, wil je het nog een keer uitleggen?”

Daar wilde ik over schrijven, maar ik kwam er niet goed uit. Volgende keer beter.