Column: ‘Keukenrenovatie’

Door: Belle Fleur. Ik sla de gordijnen open, na een onrustige nacht en kijk door de ramen naar buiten. Regen en wind teisteren de nieuwe tuinaanplant en ik zie zelfs kleine hagelsteentjes dansen op het gras in de voortuin. Deze voortekenen lijken mij opeens ongunstig voor te komen. Wat wordt dit voor een regenachtige dag?

Het vermoeden, dat de aanschaf van een nieuwe keuken vandaag nog wel wat voeten in de aarde zal hebben heeft bij mij post gevat. Ineens vraag ik me af of het allemaal nog wel zo nodig is. Wat tot nu toe zo belangrijk leek, wordt met het uur minder noodzakelijk. Sterker nog. Onzin een nieuwe keuken! We hebben stromend water, een oven, die weliswaar niet meer de jongste is, een koelkast, enigermate laag bij de grond en waarvan het licht aan de binnenzijde kapot is, maar verder?

Kijk om je heen. Overal oorlog, mensen die niet meer hebben dan de kleding die ze dragen. Op de vlucht. De belangrijkheidsfactor wordt met de dag naar beneden geschroefd.

Maar goed, de afspraak staat. We gaan. Regen en wind trotserend langs kronkelige wegen bereiken we het uiteindelijke doel. We worden begroet met een “Hoi, kom verder.” Een slordig geklede man van middelbare leeftijd oogt ons aan. Er is op ons gerekend. Met onze jassen aan vragen we eerst naar een toilet. Wij kijken een beetje om ons heen en mogen met jas en al plaats nemen op twee aftandse keukenkrukken. De verkoper steekt van wal. Wat de wensen zijn. Wensen?

Hij laat ons de duurste houten stalen zien. De duurste granieten keukenbladen. Wij kiezen onwetend een paar mooie exemplaren uit. Aan onze smaak mankeert niets. Dat er ook goedkopere versies zijn laat hij in het midden. Wij zeggen niets. Voor iedere vraag blijkt er een oplossing te zijn.

Dacht eerst nog, dat we ruimte tekort zouden hebben voor onze apparatuur. De man verwees alle problemen snel en vakkundig naar de prullenbak. Het lijkt of we intussen vrienden zijn geworden. Het je-en en jij-en is niet van de lucht. Ik krijg het steeds benauwder en schuif op mijn kruk heen en weer.

De verkoper begint zonder ons een blik waardig te gunnen rekensommetjes te maken en op een groot stuk wit papier lijntjes te trekken. Het gaat enige tijd in beslag nemen concludeer ik en stel hem voor ons het resultaat eventueel later toe te sturen. Vindt hij geen goed idee, maakt zijn werk liever direct af. Wij wachten en wachten.

Ik krijg het ongemakkelijke gevoel, dat de man wellicht aan een vorm van beroepsdeformatie zou lijden. Intussen heb ik tijd genoeg om de man in kwestie van boven tot onder aan een kritisch onderzoek te onderwerpen. Zijn grijze coltrui is nog van Vroom en Dreesmann en lubbert een beetje aan de kraag. Niets tegen Vroom en Dreesmann. Het staat hem gewoon niet. Zijn kostuum is van een onduidelijk blauw en moet echt nodig naar de stomerij. En nog wat, een blauw kostuum met bruine schoenen? Kan beter!

De keukenman ruikt bovendien naar te lang doorgekookte spruitjes. Mijn gedachten dwalen af naar het keukentje van mijn lieve moeder, waar destijds de peertjes op  een laag pitje op een heel klein oliestelletje de hele dag stonden te pruttelen. Even overvalt mij het veilige gevoel dat ik toen had bij het betreden van haar kleine, maar o zo gezellige keuken.

Veel haar heeft de man niet op zijn glimmend hoofd. Zweetdruppeltjes parelen onder het licht van de lamp langzaam naar beneden en verdwijnen in zijn kraag. Het tikken op de computer evenaart het geluid op de ramen. Zijn taalgebruik is onprofessioneel en in staccato. Van het idee een keuken bij deze man te kopen ben ik intussen helemaal bevrijd. Denk tevens dat hij zeer vrouwonvriendelijk is. Als het om de prijs van de keuken gaat kijkt hij alleen mijn man aan. Het bedrag valt ons tegen en dan opeens blijken er ook goedkopere materialen te kunnen worden geleverd en… we krijgen 20 procent korting. Korting? Omdat het zulk slecht weer is? Of omdat hij vandaag jarig is?

Verkopen is een kunst, die niet iedereen gegeven is. Ik sis op een onbewaakt ogenblik mijn man in zijn oor vooral niets te tekenen. Gelukkig blijkt hij het met mij eens te zijn. Steeds meer wil ik weg. Steeds meer wil ik geen nieuwe keuken. Deze aankoop was al bij voorbaat tot mislukken gedoemd, nog voordat we over een nieuwe keuken begonnen na te denken. Zo erg kan het zijn. Je begroet een nieuwe klant overigens niet met “hoi”. En je laat een nieuwe klant zijn natte jas niet aanhouden. Je behandelt hem of haar als een koningspaar.

We vertrekken schoorvoetend met de mededeling er nog eens goed over na te willen denken. Bij thuiskomst zet ik de tv aan en word ik wederom geconfronteerd met de vreselijke toestand in de Oekraïne. Ach, een nieuwe keuken?