Column: ‘Tim’

Op deze zondag geen portret zoals u van ons gewend bent. De serie ‘Hoe is het nu met…?’ maakt even plaats voor een column van de hoofdredacteur. Hij duikt, sentimenteel als hij is, weer eens terug in de tijd vanwege een naam die herinneringen bij hem bovenbracht. En hij koppelt die aan de bijzondere woonwijk en de daar gevestigde school die onlangs tegen de vlakte ging.

Door: Arjen Vos. Op de meest gelezen pagina van onze roodgeelzwarte concullega’s trof mij vorige week een naam die mij de rest van de week niet meer losliet en mij terug slingerde naar ruim 40 jaar geleden. De tijd dat De Wegwijzer mijn school was en de Hornmeer mijn speeltuin. Als eerste bewoners van de huurwoningen aan de Waterhoenstraat zag en rook ik van dichtbij hoe de straat geasfalteerd werd. De geur waarmee ik als vierjarige voor het eerst kennismaakte, nestelde zich voorgoed in mijn geheugen. Rijd ik nu stapvoets langs wegwerkzaamheden waar geteerd wordt, draai ik direct een raampje open om de dampen op te snuiven en zo weer even terug te zijn in de Waterhoenstraat van toen.

In 1973 belandde ik in de kleuterklas van juffrouw Van Mourik. Als we de juf ‘s ochtends vroegen wat we die dag gingen doen, luidde haar antwoord steevast: ‘Husseklussen met je neus ertussen…’ Met mijn eerste juf maakte ik mijn eerste trouwerij mee. Ze trouwde in de Amstelveense Handwegkerk die momenteel tot appartementencomplex wordt verbouwd. Een juf later was het Anke Klugt die ons leerde ‘flop’ zitten. Haar zelfbedachte term voor de armen over elkaar.

In de vier jaar die ik op deze fijne school doorbracht, zaten we met een ontstellende hoeveelheid kinderen in de klas. Ik heb helaas geen klassenfoto van de klassen 1 en 2 maar als ik de kinderen aan de achterkant van mijn ogen probeer terug te tellen, kom ik op een dikke dertig. Een van hen was Tim, een tenger joch met bruin haar en veel bravoure. Met twee stoere broers boven hem was zijn Pietje Bellgedrag verklaarbaar.

Tim woonde in de hofjes. En tussen die woningen en de voetbalvelden van RKAV lag een brede sloot. Zoals de Hornmeer vol is met brede sloten die naar jonge jongens schreeuwen om te komen vissen, gebeurde dat toen ook volop. En Tim was een liefhebber. Op een dag gonsde het op school. De jongens uit de hofjes hadden langs de kant een enorme dode snoek aangetroffen. Direct werd het plan gesmeed deze na schooltijd te gaan ontleden. Allemaal zouden we van huis een mes meenemen om het lugubere klusje te klaren. Als zeven- of achtjarige lagen de messen, althans de geschikte varianten, bij ons thuis niet voor het oprapen. Daarom maar een zaklantaarn als alternatief in mijn zak gestoken. Hoe ik die dacht nuttig te gaan inzetten bij deze anatomische operatie, daarvan had ik geen idee. Maar met lege handen bij mijn vrienden aankomen kon natuurlijk ook niet. Hoe we het beest precies op de kant hebben gekregen, weet ik niet meer. Wel dat Tim vooraf heel stellig zei: ‘Als er een haak in zijn buik zit, is ie voor mij!’ En verdraaid… Na het kadaver te hebben opengeritst, kwam er ergens tussen zijn ingewanden een flink formaat vishaak tevoorschijn. Die trofee was dus voor Tim.

Mogelijk omdat juf Buma in de overbevolkte tweede klas even van twee druktemakers af wilde, stuurde ze Tim en mij om een boodschap naar ‘Van de Polder’. Gewoon onder schooltijd mochten we naar de beroemde buurtsuper voor een halfje bruin en een pakje Roxy Dual Filter. Tim onthield het ene, ik het andere. Op de terugweg naar school passeerden we de klas waar Tims’ broer zat. Welke gedachtekronkel hem precies tot zijn daad aanzette, weet ik niet meer maar Tim legde het halfje brood op het gras en begon er mee te dribbelen alsof het een voetbal was. Tot groot vermaak van zijn broer en zijn klasgenoten die lachend met hun snufferd tegen het raam aan stonden. Daarna wandelden we weer rustig terug naar onze klas, bezorgden boodschappen en het wisselgeld bij de juf en gingen ongetwijfeld onverstoord verder met de les.

Als ik nu langs de school loop, is er niets meer van over. De afgelopen weken is het gebouw met de grond gelijk gemaakt. Precies 50 jaar heeft het hier gestaan. Precies 50 jaar oud werd Tim.

(advertentie)