Column: ‘Een vrolijk varken en dooie duif’

Door: Maarten Alderden. Mijn vrouw en ik zijn wandelaars, het liefst lange afstandspaden kriskras door Nederland. We genieten van alles; vergezichten, vogels, insecten, paddenstoelen, mensen onderweg, bloemen, eeuwenoude bomen, vlinders. De natuur dus. Oftewel Gods schepping.

Zo zaten we een keer tijdens een tocht even te rusten bij een bushokje. Voor onze neus stopte een vrachtwagen met 2 verdiepingen varkens. Eén zo’n varken stak zijn snuit door een kier en keek mij blij aan. Hij had pretoogjes en door zijn kaaklijn leek het alsof hij naar mij lachte. Hij zocht contact met mij leek het wel, dus we keken elkaar een poosje aan en toen zag ik het! Dat varken was echt blij en wel hierom, hij was een dagje uit met zijn hele familie. Hij zag eindelijk dat de lucht blauw was, de bomen en het gras groen en zag gekke mensen met rugzakken en rare petjes. Hij genoot net als wij.

Groen, de auto’s trokken weer op en de vrachtwagen vol vrolijke varkens vervolgde zijn weg. Ik stond erbij, keek de varkensfamilie na, en liet het op mij inwerken. Ik had het er niet over met mijn vrouw en ook wij vervolgden onze weg.

We liepen, genoten, hadden lol, zagen veel loslopende dieren… maar geen varkens.

’s Avonds in het hotel. Het eten werd opgediend. “Alstublieft meneer,” zei de ober, “uw varkensschnitzel, eet smakelijk!”

Nou…, ik moet u zeggen, dat stukje vlees lachte niet naar me en eigenlijk had ik er opeens helemaal geen trek meer in. Mijn vrouw vroeg wat er was en of het mij niet smaakte. “Mmwha, jawel hoor, komt goed.”

Onbewust gingen mijn gedachten uit naar de tijd dat wij met onze kinderen zaten te eten en dat er ook wel eens één geen trek had. Dan zei ik altijd: “Je mag overlaten wat je wilt, maar je vlees eet je op. Anders is dat dier voor niets gestorven.”

En nu zat ik zelf. Het ging op, maar blij was ik er niet mee. Ik had het er verder ook niet over en na het toetje, koffie, borreltje kreeg ik het toch wel weer naar mijn zin.

We liepen nog een paar dagen, genoten veel, zagen weer geen varkens, zelfs niet die een dagje uit waren met hun familie en gingen weer blij naar huis.

Toen gebeurde het. Een paar dagen later. We zaten te eten. WHAM! Een grote klap tegen het raam. Ik ging gelijk kijken, en ja hoor, daar lag hij, een jonge houtduif met een gebroken nek, op slag dood. “Wat is het?” vroeg mijn vrouw vanachter de tafel. “Er ligt een stukje van Gods schepping onder het raam. Een buitenkansje!,” zei ik.

De volgende dag met eten… “Wil je ook een stukje duivenborstfilet?” zei ik tegen mijn vrouw. “Hij is erg lekker, die duif is niet voor niets gestorven.”

“Hé, dat hoorde ik je vroeger ook wel eens zeggen tegen de kinderen, maar nee alsjeblieft niet, ik hou het bij mijn hamlap. Die duif is voor jou, geniet er van.”

Wat er met mij aan de hand was in dat hotel-restaurant daar hebben we het nooit over gehad, maar dat mag ze nu lezen in deze column.

En, oh ja dan nu nog één vraag: Gods schepping hè, hoe gaan we daar ook alweer mee om?

Maarten Alderden is een veelzijdige Aalsmeerder. Niet alleen als kweker van seringen en sneeuwballen, ook timmert hij aan de weg met zelfgemaakte decoratieve uilen en draagt hij zijn steentje bij tijdens begrafenissen. Actief en betrokken lid van de Oosterkerk waar hij al zijn hele leven pal naast woont.  

Aalsmeer Over Hoop is een platform waarin zes Aalsmeerse en Kudelstaartse kerken vertegenwoordigd zijn. Door het jaar heen worden evenementen georganiseerd waarmee de kerken hun liefde voor Jezus en de omgeving willen uitdragen. Met regelmaat verschijnen columns die tot nadenken stemmen.