Column: Corona biedt het voordeel van onvolkomenheid

Met ingang van vandaag zult u op zaterdag gewekt worden door een column in plaats van ‘verzin en win’. Na zes en half jaar een vast stramien ruilen we beide rubrieken om. Vooral om onze gewaardeerde columnschrijvers in het weekend als eerste een podium te geven. De prijsvraag verschijnt een uurtje later. De eerste columnist die van deze ruil profiteert is Hermen de Graaf.

Door Hermen de Graaf. Vandaag zou de Aalsmeerse feestweek zijn begonnen. En omdat die niet doorgaat, steken we de vlag uit. Het lijkt symbolisch voor deze vreemde periode: we vinden het jammer en daarom doen we iets feestelijks. Als iets in deze coronatijd duidelijk is geworden, dan is het de onduidelijkheid van allerlei maatregelen om het virus in te dammen. Gewoon je best doen lijkt mij het beste, ook al is het soms moeilijk uit te leggen.

Braaf stond ik deze week voor de deur van het kaaswinkeltje in Kudelstaart te wachten, omdat er maar twee klanten tegelijk naar binnen kunnen en die waren er al. Een mij passerende mevrouw wilde de winkel binnenschieten, maar deinsde op het laatste moment toch terug nadat ze de waarschuwing ‘Maximaal 2 klanten’ had gelezen. Vervolgens begon zij tegen mij een tirade dat hardwerkende mensen altijd de klos zijn en dat die Grapperhaus overal mee weg kwam. En het meisje dat de winkel uitkwam brieste tegen mij dat zij en haar moeder een eenheid zijn -alsof ik dat kon weten- en dat haar tante, zo bleek dat, best naar binnen had gemogen.

In de fysio & fitness Kudelstaart wordt nadrukkelijk gevraagd, om na gebruik van die trek- en duwapparaten de handvatten te reinigen. Dat was voor corona ook al zo, maar nu is het verplicht. Een medebezoeker legde mij deze week omstandig uit, dat het onzin is en dat hij er niet aan meedoet. Omdat volgens hem het RIVM had aangetoond, dat er via voorwerpen geen besmetting zou zijn.

Op die tirade van dat meisje en de bewering van die fitnessende heer ben ik niet ingegaan. Dat is een beetje tegen mijn aard, maar ik vind dat je gewoon maar het beste kunt doen wat van je wordt gevraagd. Wel heb ik eerder aan de manager van onze plaatselijke supermarkt gevraagd, waarom in Kudelstaart een karretje niet verplicht was en in de vestiging van dezelfde keten aan het Praamplein wel. En hem en het hoofdkantoor in Zaandam gewezen op de uitstraling van die inconsequente benadering. Inmiddels heeft de Kudelstaartse Albert Heijn de maatregelen weer aangescherpt, complimenten.

Ik snap wel, dat het allemaal lastig is uit te leggen. Hier en daar en wel of niet en af en toe een mondkapje en wel of geen boete, daar lijkt het op. Een familiefeestje mag niet, wel kunnen we met z’n allen in het vliegtuig. Voetballers van het Nederlands elftal uit coronahaarden hoeven niet in quarantaine. De Tour de France start in een code rood stad en finisht in een code rood stad. Minister Grapperhaus houdt zich niet aan de regels die hij zelf afkondigt, wordt niet vervolgd en krijgt geen boete. De hele Tweede Kamer vindt opeens dat je door een overtreding van de coronamaatregelen geen strafblad hoeft te krijgen, in mei was die meerderheid er nog niet. Het lijkt erop, dat als Rutte op de snelweg wordt betrapt op het overschrijden van de 100 kilometer per uur de maximumsnelheid wordt afgeschaft, zoals de satirische site De Speld schreef. Het is allemaal koren op de molen van de mopperaars die het allemaal maar niks vinden, met die overheid van ons.

En juist daarom vind ik dat we gewoon ons best moeten doen. ‘Iedereen heeft gemerkt dat die hele 1,5 metersamenleving altijd onhaalbaar is geweest – maar dat het als streven best slim is’ twitterde NRC-columnist Tom-Jan Meeus. En nota bene in De Telegraaf bepleitten de remonstrantse predikanten uit Rotterdam en Amsterdam Tjaard Barnard en Joost Röselaars dat ‘Wie oordeelt zou eens in de spiegel moeten kijken’: willen we in een wereld leven waarin we begrip voor elkaar proberen te hebben en soms dingen niet goed gaan óf in een wereld waarin we elkaar doorlopend de maat nemen?

Corona leert ons vooral, dat complete controle onmogelijk is. Dat de wereld minder maakbaar is dan we zouden willen. Dat we moeten leren accepteren dat er een grens is van genoeg is genoeg. En dat we in een feestweek die niet doorgaat, zelfs geen Pramenrace, best vrolijk kunnen zijn en genieten van onze welvarende samenleving – zonder de nare effecten van hen die door corona zijn getroffen te bagatelliseren…