VAK G
Toen onze zoons de korte broek net waren ontgroeid stonden ze te trappelen van opwinding voorafgaand aan een reisje naar het Ajax-stadion in de Meer. De zeurpieten smeekten altijd om een kaartje voor de F-side, destijds de levensgevaarlijke, dus aantrekkelijke enclave van het stadse rapaille en andere avonturiers. Deze pa vond bivakkeren in het hol van de leeuw evenwel iets te gewaagd. Hij ging, als compromis, liever naar de apenkooi voor niet gevaarlijke mafkezen, het belendende vak G dus. Zelf voelde ik me er ook wel senang: in mijn hoofd rammelen de draadjes zo nu en dan eveneens los, bovendien vind ik voetbal alleen leuk om naar te kijken als je het ziet vanaf een volgepropte staantribune met andere meelevende idioten. De riekende saus van goedkope sigaren, sigaretten, vage worsten, verschraald bier en ongegeneerd boerende mannen zijn altijd inclusief bij het kaartje.
Intussen zijn over die vrijplaatsen in de stadions teveel doekjes Cleanex gehaald. En een fouillering, voorafgaand aan Willem II-Ajax, heeft mij de lust in het betaald voetbal voor altijd ontnomen: ik laat me voor een potje bal niet meer tussen de benen aaien.
Mijn zoons komen ook niet meer bij Ajax en soortgelijke sportbedrijven. Ze zijn afgehaakt, bijna gelijktijdig met tante Sien, familie van hun moeder. Sientje werkte in de Meer in het spelershome, een gezellige Amsterdams kwetterende vrouw. Onze kinderen kregen van de lieverd, behalve een flessie en een door haar eigenhandig samengeknepen bal warm vlees met mosterd, ook foto's met handtekeningen van de spelers en een vracht aan afgedragen sportkleding.
Geraniums
Tante Sien was alom populair in de huiskamer van Ajax. Frank Rijkaard was haar knuffelbeertje, maar met Danny Blind, toen nog speler, kon de clubmammie moeilijk overweg. Ajax werd helaas steeds meer een bedrijf en Sien moest onvrijwillig naar de geraniums in Muiden, haar stille man was er brugwachter. Niet veel later verhuisde Sien teleurgesteld, maar nog altijd clubtrouw, naar het noorden van het land. Daar is ze in 2013 overleden. Veel oud-spelers waren haar gelukkig niet vergeten en plengden dikke tranen.
Na het wegsturen van meer tante Sientjes in het land is er veel warmte aan het voetbal ontsnapt. Ik moest daar aan denken toen ik kort geleden langs de kantine van FC Aalsmeer slenterde. Uit de clubtent kwam een man met een glas bier in een hand. Hij werd nagelopen en staande gehouden, vermoedelijk door iemand van de clubleiding. Argeloze Bierman werd er correct op gewezen dat het niet toegestaan is te drinken langs de lijn. “De KNVB is daar héél streng op”, hoorde ik de vriendelijke clubagent zeggen.
Regelzucht
De KNVB! De ijdeltuiten dromen er van gepolijste sport en hun regelzucht zwelt aan. Het is nog maar een begin, voorspel ik. De bond promoot ook al gezonde voeding in de kantines. Frietjes, sauspotten en berenlullen zijn gewaarschuwd: de kantinepolitie loopt zich warm voor een algemeen verbod. Blaadjes sla etende voetballertjes spelen dan 2 tegen 2, of 4 tegen 4. “Om het niveau van het Nederlandse voetbal te bevorderen”, roept de bond. Resultaatvoetbal bij de puppies dus. De bemoeiallen van de KNVB weten op voorhand dat ze de spelertjes er ook een plezier mee doen – laten we dat liever maar even afwachten.
Net als in de 'gewone' maatschappij worden we op het sportveld steeds meer gemodelleerd. Robots zijn in de toekomst niet meer nodig, we worden het zelf. Misschien wordt me binnenkort wijs gemaakt dat ik een stofzuiger ben en ga ik, na een druk op een knop, het hoofdveld van FC Aalsmeer reinigen van de lipjes van drankblikjes, sigarettenpeuken en plastic roerstokjes uit koffiebekers. Bij elke wedstrijd worden ze toch nog over de hekken gegooid. Mensen blijven varkens. Daar verandert zelfs de KNVB niets aan.
Ik verlang terug naar vak G en hoop op een ouderwets wild nieuw jaar.
Tekst en illustraties: Jacques de Jonge
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
2 reacties
Wie pretendeert te kunnen schrijven zoals Jacques dat doet, moet gezegend zijn met ’the gift of the gab’ en zeker niet met ’the barrier of the gap’
Leuk had het zelf kunnen schrijven