Nieuwe Nederlanders: ‘De mensen zijn hier zakelijk en nuchter’

Door: Jan Dreschler. Cristine Mikuski (50) werd half november Nederlands staatsburger tijdens een plechtigheid op het raadhuis. Haar Duitse moeder stak ooit de oceaan over uit liefde voor een Venezolaanse man. Cristine deed het omgekeerde en woont tegenwoordig met haar Hollandse man en twee kinderen in Aalsmeer. Maar er waren de nodige omzwervingen.

Zij werd als jongste van vijf kinderen geboren in een dorp in Venezuela. “Ik had een heerlijke jeugd. Elke dag speelde ik buiten op straat, ik leek wel een jongen. Op school viel ik een beetje uit de toon omdat ik blond ben. Dat was op de nonnenschool waar ik eerst zat geen probleem, maar later op de openbare school tussen allemaal donkere meiden viel dat op. Af en toe trokken ze aan mijn haar om te zien of het wel echt was. We woonden in een groot huis, maar op mijn elfde werd mijn vader ziek, kon niet meer werken en noodgedwongen verhuisden we naar een kleinere woning. Vanaf dat moment ging het financieel minder, maar we hadden het toch nog goed. Alleen mijn schoenen waren niet meer van de echte Nike, zoals mijn klasgenoten, maar van Nyke. En als mijn al wat oudere vader me van school kwam halen, zeiden de andere kinderen ‘Cristine, je opa is er.’ Dat vond ik vreselijk.”

Gevaarlijke stad
Cristine kon goed leren en wilde weg uit het dorp, maar er was niet voldoende geld voor de universiteit. “Gelukkig kreeg ik een beurs en op m’n zestiende ben ik naar de hoofdstad Caracas gegaan. Dat was wel een moeilijke tijd. Ik deelde een kamer met iemand anders, maar voelde me erg alleen in die grote gevaarlijke stad. Een jaar lang studeerde ik informatica, maar dat was het niet. Na een jaar werken ben ik bedrijfskunde gaan studeren. Dat ging mij veel gemakkelijk af. Het was een fijne tijd die gevuld was met studeren, dansen en het strand. De laatste twee jaar van de studie was het wel hard werken want ik combineerde het studeren met een werkervaringsplaats bij de Citybank.

(On)gelukkig in de liefde
Aansluitend aan de studie werkte Cristine twee jaar en kreeg toen een beurs om een master opleiding te gaan volgen. Ze deed dat in de Amerikaanse stad Dallas. De eerste tijd daar werd besteed aan het leren van de Engelse taal en daarna haalde ze haar Master in Business Administration. De laatste zes maanden was er een uitwisseling met Barcelona en zo kwam Cristine in Spanje terecht.

“Ik kreeg een baan in Madrid en wilde ook niet meer terug naar huis. Ik had inmiddels een ongelukkige liefde achter de rug en ik had me voorgenomen om nooit meer een relatie te hebben. Prompt ontmoette ik in het vliegtuig een collega, Jelmer, die tot op de dag van vandaag mijn man is.”

Hun werk was het vinden van investeerders voor ontwikkelingslanden. De werving gebeurde via bijlagen die werden bijgevoegd bij grote kranten zoals de New York Times. Met geïnteresseerden moest vervolgens een overeenkomst gesloten worden.

Geen impulsieve handtekening
“Ik was daar goed in. In mijn cultuur doe je sneller zaken met iemand die je aardig vindt. Zo kon ik in een gesprek mijn gesprekspartner wel overtuigen dat hij of zij toch vooral met ons in zee moest gaan en het was dan wel zaak om hem of haar meteen een handtekening te laten zetten. Inmiddels heb ik ontdekt dat het in veel landen zo werkt, maar niet in Nederland. Nederlanders zijn zakelijk en nuchter en laten zich niet verleiden tot een impulsieve handtekening, ook al is de gesprekspartner nog zo vriendelijk. Waar ik vandaan kom is dat geheel anders.”

‘Ik neem ontslag, jij ook?’
Nadat ze Jelmer had ontmoet had woonden ze zes maanden in een hotel in Nigeria. Toen was het tijd om verder te gaan. “Jelmer zou in Nigeria achter blijven ik zou naar El Salvador gaan. Maar toen het eenmaal zover was drong tot ons beiden door dat we dat helemaal niet wilden. Jelmer zei: ‘ik neem ontslag, jij ook?’ En zo werd besloten. Maar waar ga je dan naar toe? Dat was een lastige keuze maar uiteindelijk kwamen beiden 22 jaar geleden op Schiphol aan. “Het was een kille regenachtig junidag. Ik had alleen een topje aan en vond het niks.”

Weinig warmte
“We gingen allebei op zoek naar een baan en tot mijn verbazing vond ik eerder een baan dan mijn Nederlandse man. Ik moest wel erg wennen aan de cultuur daar. Iedereen had zijn eigen bureau en bemoeide zich met zijn eigen zaken. Ik was gewend aan de Latijnse manier van werken, dat wil zeggen veel onderling contact en samen dingen oppakken. Ik voelde daar weinig warmte. Ik ben er dan ook maar zes maanden gebleven. Daarna werkte ik enkele jaren op het kantoor van een grote speelgoedfabrikant gevolgd door een baan bij een groot postbedrijf en uiteindelijk kwam ik achttien jaar geleden bij een bank terecht, waar ik tot op de dag van vandaag werk. Ik hou mij bezig met risicoanalyse. Het gaat er daarbij vooral om hoe je als bank kunt voldoen aan de eisen die de Nederlandse Bank stelt.”

Vanwege haar moeder had Cristine ook de Duitse nationaliteit. “Als we op reis waren werd ik door iedereen in het Duits aangesproken en toen dacht ik het zou toch wel fijn zijn om de Nederlandse nationaliteit te hebben. Een inburgeringscursus was niet nodig omdat ik al meer dan twintig jaar in Nederland ben.”|

Ik waardeer de eerlijkheid
“Ik kan niet zeggen dat ik Aalsmeer erg goed ken. Ik vind het wel een mooi dorp vooral met al het water en we zijn ook af en toe op de Westeinder te vinden. Inmiddels ben ik wel gewend aan de Nederlandse cultuur. Er is misschien wat minder onderlinge warmte, maar ik waardeer de eerlijkheid van de mensen en het feit dat iedereen gelijk is en gewoon doet. Als mijn schoonmoeder een zichtbaar dure tas bij zich heeft en ik haar daar een compliment over maak zegt ze onmiddellijk: ‘hij was afgeprijsd hoor.’ Zou je dat in Venezuela tegen iemand zeggen, dan is het antwoord waarschijnlijk: ‘O, maar ik heb er nog drie in de kast liggen.'”

Gek op dansen
Hoewel ze fijn wonen aan de Aalsmeerderweg is de toekomstdroom van de twee om ooit een deel van het jaar in Spanje te wonen, vooral vanwege het weer. Jelmer spreekt inmiddels perfect Spaans en heeft ook de salsa leren dansen.
“Dansen is mijn passie,” zegt Cristine, “ik ben iemand die gemakkelijk contact legt, honderduit met iedereen praat en gek is op dansen, wat mijn oer-Nederlandse kinderen regelmatig de kreet ontlokt: ‘Mama doe toch normaal.'”

(Foto’s: Jaap Maars)