Kerstverhaal: ‘Sneeuwbed’

Geen betere gelegenheid dan Tweede Kerstdag voor een kerstverhaal. Onze gewaardeerde columnist Rinus Zuidervaart klom in de pen en fabriceerde een wat langer schrijfsel dan u normaal van hem gewoon bent. Onder de titel 'Sneeuwbed' vandaag even een keer wat anders dan nieuws.

 

 

Christa woont alleen in een prachtig huis. Het huis waar ze ooit met haar hele familie woonde. Nu is iedereen vertrokken of dood. Veel spullen staan nog net als vroeger, toen de familie compleet was op hun plek. 

 

In de grote woonkamer een lange eettafel waar met gemak 16 mensen aan kunnen zitten. Zeven tegenover elkaar en aan wederzijdse koppen twee personen. Deze dinners zijn inmiddels jaren geleden. Er liepen dienstmeisjes nerveus af en aan. Twee koks maakten grote culinaire hoogstandjes.

 

Christa zit nu voor het raam. Ze weigert koppig om zich nu zo vlak voor de kerst eenzaam te voelen. “Waarom?,” zegt ze hardop, “ik kan iedere dag wel jammeren en klagen.”

 

De voordeurbel gaat.

 

Nieuwsgierig beent ze met stok naar de imposante voordeur. De zware houten buitendeur krijgt ze met enige moeite open. De verlichting was al nooit goed in het koude portiek. Ze kijkt in de ogen van een donkere man. Naast hem een groot, met plastic ingepakt pakket wat nog het meest lijkt op..? Och een nieuw matras. Levertijd leek haar toen nog zo ver weg: “Vlak voor de kerst mevrouwtje,” zei de gladde verkoper nog inmiddels wel twee maanden geleden.

 

“Och meneer, nu u toch hier bent, wilt u het matras even in de slaapkamer op het bed leggen?”

 

“Natuurlijk dame, geen probleem. Doen we even.”

 

Christa is onder de indruk van het jonge gespierde lichaam zo onverwacht in huis.

 

Met een bijna nonchalant gebaar wordt de plastic verpakking verwijderd.

Het bed ligt er nu keurig, hagelnieuw, als pasgevallen sneeuw bij.

Christa is als een kind zo blij.

 

Zonder verdere aankondiging in deze ongemakkelijk situatie gaat Christa

liggen.

 

Eerst languit op haar rug, even later op haar zij.

 

“En mevrouw, tevreden?”

 

“Ja heerlijk! Mijn kerst kan niet meer stuk. Dit bed droomt goed.”

 

Door de hoge ramen ziet ze aan de overkant een woonboot. De verlichting daarbinnen is schitterend. En alles compleet met een zware sneeuwbui.

Kortom een warme Anton Pieckkaart.

 

Fietsers glibberen over de brug door de sneeuw.

 

De werkman maakt van het plastic één grote prop en kijkt nog een keer achterom. 

 

Christa kijkt naar buiten waar het zicht vaag wordt door een warme traan die over haar wang biggelt.

 

Hij kijkt om. “Ze slaapt gewoon,” denkt hij terwijl hij het huis verlaat.

 

“Ik ga,” zegt hij nog.

De buitendeur hoort ze in de verte dichtslaan.

 

Vanaf dat moment valt Christa op haar nieuwe matras in een diepe slaap.

 

Totdat opnieuw de voordeurbel gaat. Christa schrikt wakker. Voordat ze zich goed realiseert wat er die dag eerder is gebeurd gehoorzaamt ze toch de bel.

 

Normaal zag ze nooit niemand en ging ze ook nergens naar toe. Nu moet ze voor de tweede keer deze dag kracht zetten om de kolossale deur te openen. Eerst ziet ze weer die ogen. Nu zonder matras maar nog veel meer mensen. Vriendelijk kijkende mensen.

 

“Vrolijk kerstfeest!” klinkt het in koor.

De hele groep komt met tassen binnen. 

Christa gaat ze voor naar de stijlvolle grote woonkamer.

Iedereen gaat aan het werk als een efficiënte catering. In een paar tellen is ook de openhaard aan.

 

In de keuken rammelen pannen op het vuur. Een royale, gevarieerde geurende maaltijd vult de tafel. Glazen worden gevuld. Christa raakt in de stemming. Ze tikt op haar glas. “Dag mensen, wat een goed idee. Heel vrolijk kerstfeest allemaal!”

 

Ze zoekt naar de matrassenman maar die lijkt spoorloos.

Haar huis is weer tot leven gekomen.

 

Christa beleeft met onbekende mensen de leukste kerst in jaren.

Maar de matrassenman heeft ze nooit meer gezien.

“Dit gelooft toch niemand,” denkt ze. 

 

Maar soms ’s nachts, wanneer ze heerlijk slaapt is het net of hij in de buurt is. 

Tot op de dag van vandaag…

 

Rinus Zuidervaart is parttime 'bewoner' van de gemeente Aalsmeer. Vermaakt zich als cliënt op de dagbesteding van Ons Tweede Thuis, locatie Mendel, met onder meer schaken en computerzaken. Heeft een neus voor taal en laat zich inspireren door Godfried Bomans. Verzamelt op zijn eigen tijd en in zijn eigen tempo columns van gebeurtenissen uit zijn leven.